در صورتی که دستور با توضیح و تفسیر، یا آوردن دلیل و منطق های مفصل و مکرر همراه شود دیگر کودک به صحبت های شما گوش نمی دهد و آنها را نمی شنود. نصیحت یا سخنرانی و دادن توضیح های طولانی احتمال اجرا شدن دستورها را کاهش می دهد. مثلا به جای اینکه به روش درست دستور دهید:« دست هایت کثیفه، باید قبل از غذا آنها را بشوری » می گویید:« چه دست های کثیفی، حالم بد شد،سریع میری و دست هاتو میشوری، تو چرا آنقدر شلخته و نامرتب هستی؟ به کی کشیدی؟ نه بابات اینجوری بود و نه من. آدم باید نظافت را رعایت کند تا مریض نشه . دیدی سری قبل اسهال گرفتی رفتیم دکتر بهت آمپول زد، چقدر گریه کردی. الان یک کیلو میکروب زیر ناخن هاته و …»